گاه آرزو میکنم ای کاش برای تو ذره ای از پرتو آفتاب باشم ...

تا بتوانم دستهایت را گرم کنم ...

اشکهایت را بخشکانم...

و خنده را بر لبان خشکت بازگردانم ...

پرتو خورشیدی که اعماق تاریک وجودت را پر از روشنایی ...

روزت را غرق نور ...

و شبت را پر ستاره کند ...

تا شاید یخ وجودت آب شود و به زندگی بازگردی ...

آیا میتوانم ...؟

پس چه کسی مرا به زندگی باز میگرداند ...؟

نمی دانم اگر روزی نبودم کسی از من یاد خواهد کرد ...؟

کسی که تنها کسش بی کسی بوده و تنها رفیقش تنهایی ...

نمی دانم ...

آهااااای غریبه تو میتوانی ...؟؟؟